Ovid, Heroides 7.175-190

et sociī requiem poscunt, laniātaque classis 175

postulat exiguās sēmirefecta morās;

prō meritīs et sī qua tibi dēbēbimus ultrā,

prō spē coniugiī tempora parva petō—

dum freta mītēscunt et amor, dum tempore et ūsū

fortiter ēdiscō trīstia posse patī. 180

sī minus, est animus nōbīs effundere vītam;

in mē crūdēlis nōn potes esse diū.

adspiciās utinam, quae sit scrībentis imāgō!

scrībimus, et gremiō Trōicus ēnsis adest,

perque genās lacrimae strictum lābuntur in ēnsem, 185

quī iam prō lacrimīs sanguine tīnctus erit.

quam bene conveniunt fātō tua mūnera nostrō!

īnstruis inpēnsā nostra sepulcra brevī. 

nec mea nunc prīmum feriuntur pectora tēlō;

ille locus saevī vulnus amōris habet. 190

 

 

177 prō meritīs: “by (your previous) kindnesses, favors”.

sī-qua: the qua is neuter plural; Dido refers obliquely to the possibility that she is pregnant.

179 freta mītēscunt et amor: another syllepsis.

tempore et ūsū: “by (duration of) time and practice” (i.e., becoming used to the idea that Aeneas will depart)

181 sī minus: “otherwise”.

est animus: “it is (my) mind”, i.e., “it is my intention”.

183 quae sit scrībentis (meī) imāgō: an indirect question, introduced by the optative subjunctive (adspiciās utinam); as in line 25, the participle contains the idea of the personal pronoun (meī).

188 inpēnsā…brevī: ablative of price (AG 416), “at a slight cost.” 

190 saevī…amōris: subjective genitive, limiting vulnus.

Share This Book